Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն Նիկոլին բավական թափանցիկ ակնարկով հասկացրել է, թե նրան ու Հայաստանին ինչ է սպասվում իր բարի խորհրդին չհետևելու դեպքում: Լուկաշենկոն նկատի ունենալով, որ ուղիղ ասելու կարիքը չկա, թե իր բարի խորհրդին չհետևելու պարագայում ինչ է սպասվում Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողին ու Հայաստանին (սա հենց այն դեպքերից է, երբ, ըստ ժողովրդական իմաստնության, ուղիղ խոսքն էշին են ասում), իր ասելիքն արտահայտել է բավական թափանցիկ ակնարկով:

Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների սրումն ավելի ու ավելի վտանգավոր է դառնում։ Ցավն այն է, որ իրավիճակը սկսում է ընկալվել որպես նորմալ։

Մարդկանց նման, մարդկային խմբերն ու, նույնիսկ, հասարակությունները կարող են լինել թույլ, անճարակ և, ամենից կարևորը՝ անլուրջ։

Հասարակությունը ներկայացնող ցանկացած անձ երկրի հզորացման և կյանքի որակի բարձրացման տեսանկյունից ունի որոշակի պոտենցիալ։

Մեծ ու անսասան իշխանությունը կյանքում կարելի է օգտագործել ամենատարբեր մոտեցումներով՝ սկսած անիմաստ ու անզուսպ պահվածքից մինչև իմաստուն ու հավասարակշիռ պահվածք։

Առանց ինֆորմացիայի, իրական հզորության և պետական կառավարման փորձի աշխարհի հարցերին խառնվելու թույլերի պատրանքը դեպի կատաստրոֆան տանող երաշխավորված ճանապարհ է։

Երեկ հաշվել էի այս կառավարության՝ ընդամենը վերջին ամիսներին արած անիմաստ, պետությանը ոչինչ չտվող ծախսերը։ Ավելի ճիշտ՝ դրանց մի չնչին մասը։ Այսօր կարդացի ևս մեկը՝ քաղաքապետարանը ամանորյա ձևավորման վրա ծախսել է 202,5 մլն դրամ կամ 505 հազար դոլար։

Մեզ նման միամիտ ու հետամնաց հասարակություններում մարդկանց թվում է, որ մենք ունենք բարձր քաղաքակրթական արժեքներ, որի համար քաղաքակրթության հիմնական կրողները ուղղակի պարտավոր են մեզ խորապես հարգել ու, նույնիսկ, սիրել։

Հայաստանը խորհրդային տարիներին ուներ մեկ անկլավ Ադրբեջանում՝ Արծվաշենը, ադրբեջանցիք՝ երեք անկլավ Հայկական ԽՍՀ տարածքում (տես սովետական քարտեզը): «ժողվարչապետ» փաշինյանը հանուն խաղաղության մեծահոգաբար համաձայնել Է փոխանակվել անկլավներով, բայց ադրբեջանականների թիվը դարձրել է ութ գյուղ և ընդհանրապես մոռացել է Արծվաշենի մասին:

Բոլոր ժամանակներում աշխարհի ժողովուրդներն իրարից տարբերվել են իրենց մտածողությամբ, կենսափիլիսոփայությամբ, ապրելու կամքով, մի խոսքով՝ տվյալ կոնկրետ էպոխայի համար ժամանակակից լինելով կամ չլինելով։